صائب تبریزی

قانع از رزق پریشان با دل صدپاره شو

تا درین میخانه باشی بر حریفان خوشگوار

چون به خلوت رو گذاری دل چو قرآن جمع کن

گر طمع داری که آید روزیت بیرون ز سنگ

شربت عیسی پی بیمار گردد دربدر

گر نگردد بر مراد ما فلک آسوده ایم

سنگ را دلجویی اطفال گوهر می کند

تا ز چشم پاک چون آیینه دارندت عزیز