غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

چه خرمی است که امروز نیست زنگان را

بهار و کام طرب تازه می کند دل را

بدشت جلوه گری عرضه داد بار دگر

چو کودکان بد بستان آخشیج آورد

زهی فرمانده مطلق جهان را

فلک بر تخت شاهی نانشانده

اثرهای بزرگت شاد کرده

چو سایه بست برفتراک چترت

ز میان ببرد ناگه، دل من بتی شکر لب

دو کمند عنبرینش، ز خم و گره مسلسل

قدم نظر شکسته، رخش از فروغ بی‌حد

دوهزار جان تشنه، نگرد در او و او را

مدامم ده، که ایامم مدام است

بیاور باده ئی، کز وی دو قطره

چه در بند حریفی، باده را باش

ز هشیاری به مستی، راه دور است

صبحدمان، ازمی گل بوی مست

خواب نهان، در سر شهلای شوخ

خانه بهم بر زده چون عهد ترک

ساقی آزاده، ستاده بپای

گرچه سوگندان خوری، کاکنون نکوتر دارمت

شه رخی خوردم بهرچم بوداکنون خوشتر آنک

ای که همچون خاک راهم، زیر پای آورده‌ای

همچو نور خور، تو را بر دیده منزل گه کنم

مشرق مه دور گریبان اوست

حجله پروین بر سیمین او

ظلمت دل، کوری هرخسته دل

مجمع جانهای جگر سوخته

شکر، زلعل تو در لولوی خوشاب شکست

شب شکسته چو در موکب مه تو براند

دو جزع ما، چو گهر بار گشت مهر عقیق

کباب دیده دلریش ما، بر آتش غم

بی روی تو، روی خرمی نیست

جز با سر زلف تو، فلک را

گفتی که بحکم توست، دل را

بس محرومم ز خدمت تو

در عشق تو یک کار مرا ساز و نسق نیست

آمد بفذلک ز غمت دفتر عمرم

چشمم مه رخسار تو را باز مبیناد

در مملکت درد، نشان می ندهد کس