غزلیات رضی‌الدین آرتیمانی

که از جمال تو بیناست چشم نابینا

تو از مقولهٔ خوبان عالمی حاشا

هر آن وفا که توبینی بلاست بر سر ما

بریده‌اند زبان غازیان ز چون و چرا

کز دست توان گرفت ما را

او هیچ از آن گرفت ما را

در حال زبان گرفت ما را

درد دل از آن گرفت ما را

که ز سر رفته عقل و هوش مرا

بسکه مالیده عشق گوش مرا

که کشیدن توان به دوش مرا

نتوان ساختن خموش مرا

که تا بینی از جان لبالب جهان را

برقص اندر آری زمین و زمان را

بزیر زمین درکشی آسمان را

خدایا شکیبی تماشاکنان را

بگداز چو موم سنگ و سندان را

شرمنده نشد ببین تو عرفان را

تا دیده‌ام آن چاک گریبان را

آن آتش لعل و آب حیوان را

مردیم و نکرد چٰارهٔ ما

شاید که شود کفارهٔ ما

خون میچکد از نظارهٔ ما

آه از دل سنگ خارهٔ ما

پا بدین ره کی نهد آنرا که چشمی بر سر است

خواب شیرین چون کند آن را که شوری در سر است

یا رب این درمان دردم در کدامین کشور است

حقه بازی دیگر و شمشیربازی دیگر است

که خرابات و حرم غیر در و دیوار است

دیده بگشای که عالم همگی دیدار است

وآنچه در دست من از توست همین پندار است

و ز تو طرفی که ببستیم همین زنار است

غلط کردم غلط، دیدار یار است

زمین و آسمانش زیر بار است

شراب است و بهار است و نگار است

هزار اندر هزار اندر هزار است

نه عاشق است که در بند کفش و دستار است

غباری ار بنشیند بر آسمان بار است

که در خرابهٔ ما زین متاع بسیار است

رضی که در غم عشقش هنوز بیمار است