بی‏سرنامه عطار نیشابوری

من بغیر از تو نه‌بینم درجهان

من ترا دانم ترا دانم ترا

چون به جز تو نیست در هر دو جهان

اولین و آخرین وای احد

درنگر ای عارف صاحب نظر

ای وصالت روشنائی در جهان

ای وصالت غمگسار مفلسان

ای وصالت رهنمای سالکان

بعد از این جوهر ندیدم از صفا

سر بی سر نامه را کردم عیان

محو شد اجزای کل من ز هم

گنج پنهانم درین جسم آمدم

بود عطاری عجب شوریده حال

حال با خالق عجب بود ای پسر

در امور سر حق ره برده بود

از یقین خویش حاصل کرده بود

بود شیخی گفت ما را رو به چین

پیشوای ماست همچون مصطفاست

بعد از آن عطار گفت ای کور و کر

تو به بندی صورت واماندهٔ

این سخن را از ره مردی شنو

جوهر عشق از تو پیدا می‌شود

بی تو در شک نامده درّ یقین

آن زمان تو عشق را لائق شوی

گفتم ای دارندهٔ کون و مکان

گفتم ای دارندهٔ عرش مجید

گفتم ای دارندهٔ لوح و قلم

گفتم ای دانای بینا آمده