شمع و پروانه اهلی شیرازی

دهد پروانه شمع هدایت

غذای زندگی از پهلوی تن

چراغ خاطر روشن دلان است

چراغ کار موسی ساخت روشن

برافروزی دلم را شمع مقصود

چراغی بخشیم از نور توفیق

به شمع دل شب من روز سازی

ز برق عشق بازش ساز روشن

بتخت عزت و تاج الهی

به الهامی که دادی اولیا را

بحسن گلرخان نو رسیده

باشک طفل دور از خویش و پیوند

چراغ بزمگاه آفرینش

ک فهرستش بود مهر نبوت

نشسته آتش گبران ز نورش

که بود او شمع و شمعش نیست سایه

چراغ دیده ها شاه ولایت

چراغ افروز قندیل مزارش

به بالین و به پایینش شب قدر

کشیدی خود زبان چون آتش تیز

چو فانوس آتشم در پیرهن بود

کواکب چون چراغ مه فروزان

همه چون یاسمین در شب شکفته

به شبدیز فلک در جلوه ناز

سلیمان زمان یعقوب سلطان

خداوند سفیدی و سیاهی است

هما پروانه وش گرد سرش گشت

بود پروانه اش نجم سعادت

بصورت شه بمعنی چاکر شاه

چراغ دیده عالم قلی بیگ

بلند از قدر او نام امیری

که هم حق راضی و هم خلق خشنود

دلش پروانه شمع جمال است

چو شمع از سوز دل شب زنده دار است

چو شمع از گریه شوید دامن خویش

که از داغ درونش سینه سوزد

بسی شیرین تر از شیرین و فرهاد

ز حسن لیلی و از عشق مجنون

بود شمع ره اهل طریقت

که دلبر همچو عاشق در گداز است