تا گل از ابر آب حیوان از عطار نیشابوری غزل 129

1 تا گل از ابر آب حیوان یافت گرد خود صد هزار دستان یافت

2 زره ابر گشت پیکان باز جوشن آب زخم پیکان یافت

3 گل خندان چو برفکند نقاب ابر را زار زار گریان یافت

4 چون صبا چاک کرد دامن گل نافهٔ مشک در گریبان یافت

5 ای نگاری که هر که دید رخت از رخ جانفزای تو جان یافت

6 به دل و جان تو را که جان و دلی هر که فرمان ببرد فرمان یافت

7 می گلرنگ خور به موسم گل که گل تازه‌روی باران یافت

8 می‌خور و شاد زی که خوشتر ازین یک نفس در دو کون نتوان یافت

9 می به عطار ده به سرخی لعل که زمی جان چو در درخشان یافت