1 ای نافهٔ چینی ز سر زلف تو بویی ماه از هوست هر سرمه چون سر مویی

2 شوق تو ز بس جامه که بر ما بدرانید نی کهنه رها کرد که پوشیم و نه نویی

3 از بادهٔ وصل تو روا نیست که دارد هر کس قدحی در کف و ما کشتهٔ بویی

4 من شیشهٔ خود بر سر کوی تو شکستم کز سنگ تو بیرون نتوان برد سبویی

5 مجموع تو در خانه و مرد و زن شهری هر یک ز فراق تو پراگنده به سویی

6 یک روز برون آی، که هستند بسی خلق در حسرت دیدار تو بر هر سر کویی

7 چون اوحدی از هر دو جهان روی بتابیم آن روز که روی تو ببینم و چه رویی؟