غبار ره شو و سرکوب صد حشم از بیدل دهلوی غزل 1730

1 غبار ره شو و سرکوب صد حشم برخیز شه قلمرو فقری به این علم برخیز

2 به فیض عام ز امید قطع نتوان ‌کرد زبخت خفته میندیش و صبحدم برخیز

3 غبار دل به زمین نقش خواهدت بستن کنون که بار سر و دوش توست کم برخیز

4 فرونشسته‌تر از جسم مرده است جهان دو روز گو به جنون جوشی ورم برخیز

5 ز اغنیا به تواضع مباش غرهٔ امن چو اعتماد ز دیوارهای خم برخیز

6 حریف معنی تحقیق بودن آسان نیست به سرنگونی جاوید چون قلم برخیز

7 شریک غفلت و آگاهی رفیقان باش به خواب چون مژه‌ها با هم و به هم برخیز

8 غبار هرزه‌دو دشت آفتی چه بلاست تو راکه گفت ز خاک ره عدم برخیز؟

9 درای قافلهٔ صبح می‌دهد آواز که ای ستم‌زده رفتیم ما، تو هم برخیز

10 چو شمع سیرگریبان عصای همت تست به خود فرو رو و از فرق تا قدم برخیز

11 در این ستمکده نومید خفته‌ای بیدل به آرزوی دلت می‌دهم قسم برخیز