گزیدهٔ غزلیات شهریار

فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا

فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا

نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا

چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

که این دو فتنه به هم می‌زنند دنیا را

نهفته‌اند شب ماهتاب دریا را

به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را

که چشم مانده به ره آهوان صحرا را

خدای من که به فریاد می‌رسد ما را

دگر چه فایده از یاد میرسد ما را

فسانه نیست کز اجداد می‌رسد ما را

پس از خرابی بغداد میرسد ما را

ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را

که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را

ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را

یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

نو کرد داغ ماتم یاران رفته را

باران به دامن است هوای گرفته را

آخر محاق نیست که ماه دو هفته را

صبحدم سردهد انفاس مسیحایی را

موسی دل طلب و سینه سینایی را

اشک سیمین طلبی آینه‌سیمایی را

تا تماشا کنم آن شاهد رؤیایی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را

چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون خزانی را

بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

سنگ‌دل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

مستم از ساغر خون جگرآشامی‌ها

شادکامم دگر از الفت ناکامی‌ها

تا چه بازد دگرم تیره‌سرانجامی‌ها

ساختم این همه تا وارهم از خامی‌ها