رباعیات خیام نیشابوری

حل کن به جمال خویشتن مشکل ما

زآن پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما

حالی خوش دار این دل پرسودا را

بسیار بتابد و نیابد ما را

گهگاه نه بر دوام خوانند آن را

کاندر همه جا مدام خوانند آن را

بنیاد مکن تو حیله و دستان را

صد لقمه خوری که می غلام است آن را

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

جان و دل و جام و جامه پر درد شراب

آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت

دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

دست تو ز جام می چرا بیکار است

دریافتن روز چنین دشوار است

واندیشهٔ فردات به جز سودا نیست

کاین باقی عمر را بها پیدا نیست