بلبل نامه عطار نیشابوری

به توفیق خدای صانع پاک

ز بلبل نامه بیتی چند گویم

قلم برگیر و راز دل عیان کن

خداوندی که جز وی کس نشاید

شنید ستم که در دور سلیمان

نشسته بود روزی بر سر تخت

شدند مرغان بدرگاه سلیمان

بنالیدند چو نای و می زدند چنگ

ز مرغان چون سلیمان قصه بشنید

یکی از خشم آتش را برافروخت

همان دم باز را فرمود هان زود

به بین خود تا چه مرغ است آنکه مرغان

روان شد باز تند و تیز منقار

به زهر آلوده کرده تیغ و چنگال

بساط خدمت سلطان ببوسید

چنان مستغرق فرمان شه شد

به گل بلبل همی گفت ای دل افروز

بیا کامشب شب ناز و نیاز است

غنیمت دان شبی با یار تا روز

دو یار مهربان چون راز گویند

شبی دور از لب و دندان اغیار

درآمد باغبان با گل همی گفت

نقاب از روی خوبت که کشیده است

دم باد صبا خوردی شکفتی

سپاه روز روشن چون برآمد

به بلبل باز گفت ای خفته برخیز

چو موری کعبه را خواهد که بیند

سلیمانت همی خواهد به داور

به نزد خانهٔ دستور کشور

همی مالید سالی بیشتر عور

ز نزدیکان یکی می‌دید از دور

وزیر شهر شروان مرد را گفت

جوابش داد هشیار سخنگوی

برو ما را سر و سودای کس نیست

تو هرگز بر کسی عاشق نبودی

تو نادر بی خودی بیخود نمانی

به بلبل گفت بشنو تا چه گویم

جوانان گر ببوسند دست پیران

چو می‌نامد به صد لطف و به صد ناز

بزد چنگال و او را در هوا برد