شعر نوش | شعر کهن، شعر نو

مقدم الکره یعسوب له حمه

والخیرا جمع فیما اختار خالقنا

گر دل خواهی ای تن محنت پیشه

چون شیشه شکسته گشت پا نگذارند

این رشته بی پیوند هر چند که یک تار است

یکی لشکری کرد خاقان گزین

چو او با سپاه اندر آمد به مرو

به زنهار رفتند ایرانیان

دل شاه بهرام بیدار بود

دو ره شش هزار آزموده سوار

همی تاختی لشکر اندر نهان

آدم که خداش سرفرازی داده

شیطان فریب نفس در هر نفسی

سیم اگر پیش سمن لافی زد از سیمای او

بر سر آنست مه، کز آسمان یک شب فتد

گیسوی ده پای او، هر تا کزو بار افکنی

خویشتن قربان کنم، کزرای بیند چون بمن

ای بدان سر تا قدم دل شو، که با آن طول و عرض

جان بده بر روی او گر، عاشقی پروانه وار